"Kogut i lis" Jean de La Fontaine

"Kogut i lis"

Kogut, bywalec i wyjadacz stary, 

Siedział na drzewie. Chytry lis nadchodzi; 

"Braciszku - rzecze - skończmy nasze swary, 

Niech się raz przecie kogut z lisem zgodzi." 

"Chcesz zgody? Szczerze?" - "Ach! szczerze: 

Wieczne ślubuję przymierze

Z tobą i całym narodem kogucim. 

Krwiożerczy tchórzów zuchwalstwo ukrócim, 

Ja od was kanie i sępy odstraszę, 

Niecne jastrzębie w ścisłe wezmę kluby, 

Ale tymczasem, o kogucie luby, 

Zejdź z drzewa: niechaj pojednanie nasze

Uścisk braterski uwieńczy, 

A za twą całość lis honorem ręczy." 

"Ach, lisie! - odparł kogut - jakaż dla mnie radość, 

Że mogę nazwać ciebie bratem i kolegą! 

Twemu żądaniu wnet uczynię zadość, 

Bo oto, widzę, charty tutaj biegną. 

Założę się, że tak spieszą, 

Aby nam hasło pokoju zwiastować. 

Zejdę więc i będziemy mogli całą rzeszą

Serdecznie się wycałować." 

"Bywaj zdrów - lis mu na to - mam daleką drogę

I dłużej czekać nie mogę, 

Więc kiedy indziej, mój braciszku miły, 

Dokończę tej ważnej sprawy." 

Rzekłszy wziął nogi za pas, czmychnął, co miał siły, 

I znikł w tumanie kurzawy. 

A kogut śmiał się z lisa. 

Nie lada to sztuka, 

Gdy kto oszusta oszuka.

                                                       Jean de La Fontaine

"Żółw i zając" Jean de La Fontaine

 "Żółw i zając "

Chyży, wysmukły i zwrotny zając

Napotkał żółwia jakoś przebiegając.

«Jak się masz, moja ty skorupo! - rzecze. -

Gdzie to się waszmość tak pomału wlecze?

Mój Boże! Cóż to za układ natury!

Mnie w biegu i sam wiatr nie upędzi,

Żółw na godzinę, w swym chodzie ponury,

Ledwo upełznie trzy piędzi».

«Hola! - odpowie - mój ty wiatronogi,

Umiem ja chodzić i odbywam drogi:

Mogę i ciebie ubiec do celu».

Rozśmiał się zając: «Ha, mój przyjacielu,

Jeśli jest wola, ot, cel tej ochocie

Niech będzie przy owym płocie!».

To rzekł i rącze posunąwszy skoki

Stanął w pół drogi. Obejrzy się, a tam

Żółw ledwo ruszył trzy kroki.

«I na cóż - rzecze - ja wiatry zamiatam?

Nim on dopełznie, tak siebie suwając,

Sto razy wyśpi się zając».

Tu swoje słuchy przymusnął,

Legnie pod miedzą - i usnął.

Żółw, gdy powoli krok za krokiem niesie,

Stawa na koniec w zamierzonym kresie.

Ocknie się zając - w czas właśnie!

Darmo się rzucił do prędkiego lotu,

Bo ten, co idąc, w pół drogi nie zaśnie,

«A kto z nas - mówi - pierwszy u płotu?».

                               Jean de La Fontaine

przełożył: Franciszek Dionizy Kniaźnin